Είναι δύσκολο όταν η διάθεσή σου είναι πεσμένη να πεις έστω και μία Καλημέρα σε κάποιον. Ακόμα και αν την πεις, δεν ακούγεται αληθινή. Το χαμόγελο είναι ψεύτικο και παγωμένο.
Παρόλα αυτά δοκίμασα το πρωί κατά τις 9.
Ένας 45-50 ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα. Με μεγάλη προσπάθεια χαμογέλασα και είπα Καλημέρα. Δεν ανταπέδωσε, παρά ένα πεταχτό βλέμμα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν αυτό που μου βγήκε ήταν μια ... παρωδία (;).
Στην συνέχεια δοκίμασα να πω την Καλημέρα σοβαρός. Έτσι κι αλλιώς το χαμόγελο δεν μου έβγαινε εύκολα. Το αποτέλεσμα ήταν (αναπόφευκτα) το ίδιο. Η μεσήλικη καλοντυμένη κυρία με κοίταξε σχεδόν με αδιαφορία και συνέχισε αμίλητη τον δρόμο της. Άραγε αν της χαμογελούσα θα είχε αλλάξει κάτι;
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Καλημέρα, φίλε. Πολύ ωραίο το πρότζεκτ σου. Σήμερα είπα καλημέρα σε μια υπάλληλο της εφορίας και με κοίταξε ξινά χωρίς να απαντήσει. Όταν μου έδωσε το χαρτί που περίμενα δεν είπα ευχαριστώ. Σιγά μην την επιβραβεύσω, σκέφτηκα, για την αγένειά της. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό που είπες σε ένα σχόλιο, ότι ¨το θέμα είναι να ανέβουμε επίπεδο κι όχι να κατεβούμε στο δικό τους¨, αλλά είναι πολύ δύσκολο ρε γμτ... Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου