Βγήκα κατά τις 11. Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση στον δρόμο. Έτσι, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στο πάρκο. Εκεί μαζεύεται αρκετός κόσμος κάθε Κυριακή. Γιαγιάδες και παπούδες, παιδάκια με τους γονείς τους και περαστικοί.
Αυτό που πρόσεξα (και δυσκόλεψε την αποστολή μου) ήταν ότι κανείς πλέον δεν σε κοιτά στα μάτια. Δεν σηκώνει το βλέμμα του να σε δει. Κάποτε, εγώ τουλάχιστον, "μετρούσα" κάθε άνθρωπο που περνούσε από δίπλα μου.
Τελικά, είδα δύο γιαγιάδες σε ένα παγκάκι. Δεν πλησίασα πολύ την πορεία μου. Οι καιροί μας είναι επικίνδυνοι και περίεργοι και δεν ήθελα να τις κάνω να ανησυχούν. Είπα την "ΚΑΛΗΜΕΡΑ" μου χωρίς να περιμένω να με κοιτάξουν. Η μία γύρισε και απάντησε "Καλημέρα παιδί μου", η άλλη ρώτησε (σχεδόν κρυφά) την φίλη της "Ποιός ήταν αυτός;". Δεν άκουσα την εξέλιξη.
Μέχρι να γυρίσω σπίτι, δεν "συνάντησα" ούτε ένα βλέμμα από τους περαστικούς.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου