Μέρα 1η (Αποστολή 1η) - β

Το βράδυ ήταν δύσκολο. Πονούσε ο λαιμός μου από την τσιγαρίλα που αντιμετώπισα την Παρασκευή (προσωπικά το έχω κόψει από το 1999). Δεν μπορούσα να καταπιώ από τον πονόλαιμο και το βράδυ μου ήταν κουραστικό.
Το πρωί δεν ήθελα να σηκωθώ. Τελικά όμως έκανα το βήμα κατά τις 11. Μόνο και μόνο για να πω την "Καλημέρα" μου σε κάποιον. Η κίνηση έξω ήταν μέτρια. Δεν φόρεσα το γυαλί Ηλίου, γιατί θεώρησα ότι είναι καλύτερο για τον άλλον να μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια. Αυτό όμως αποδείχθηκε οδηνηρό για τα μάτια μου, που άρχισαν να δακρίζουν από το φως. Έκανα μερικές γύρες του τετραγώνου. Ήμουν αναποφάσιστος και κουρασμένος. Τελικά, βρήκα ένα εύκολο στόχο.
Γύρω στις 11 και κάτι, ένας παππούς ερχόταν από το αντίθετο δρόμο, περπατώντας σκυφτός μ'ένα μπαστούνι. Χαμογέλασα, μπήκα στην πορεία του ελλατώνοντας την ταχύτητά μου και όταν τελικά με κοίταξε, του είπα "ΚΑΛΗΜΕΡΑ". Σήκωσε το χέρι του σε μια κίνηση χαιρετισμού. Ανταπέδωσα χωρίς να σταματήσω.

Τελικά, θέλω να σημειώνουμε και την δική μας διάθεση, όταν πάμε για την "ΚΑΛΗΜΕΡΑ" μας. Είναι πολύ σημαντικό, ακόμα και αν δεν είμαστε στα φόρτε μας.

Τα λέμε αύριο, αν και πιστεύω ότι Κυριακάτικα θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να σηκωθώ.