Διακοπές και οι πρωινές εξορμήσεις ελλατώθηκαν.
Χτες, Κυριακή, βγήκαμε με τον μικρό για να πάμε στο πάρκο. Έρημοι οι δρόμοι. Κάποια στιγμή διασταυρώνονται οι δρόμοι μας με μια κοπέλα. Νεαρή, όχι ιδιαίτερα όμορφη, μεγάλα γυαλιά ηλίου και ελαφριά ρούχα. Ευκαιρία (λέω) να συνεχίσουμε το project.
-Καλημέρα, της λέω με τον μικρό στην αγκαλιά και την τσάντα με τα παιχνίδια στον ώμο. Δεν χαμογέλασα έντονα. Ούτε την κοίταξα περίεργα. Ειλικρινά.
-Ά να χαθείς ... έχεις και παιδί, μου απάντησε.
Ναι κοπελιά, έχεις δίκιο. Μαθαίνω στο παιδί λάθος πράγματα. Άντε να του εξηγήσω τώρα, ότι το "άθλημα" του πατέρα του (το project εννοώ) μπορεί να αποβεί επικίνδυνο.
Βέβαια αν καταλήγαμε στο αστυνομικό τμήμα για απόπειρα βιασμού, μάλλον θα είχα περισσότερα να γράψω ;) αλλά έλεος. Μια Καλημέρα ήταν. Και είχα και παιδί. Όχι σκυλάκι (βλ. *****παγίδα).
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Είναι πολύ κρίμα που υπάρχει τόσος φόβος και επιφυλακτικότητα. Ελπίζω η επόμενη καλημέρα, να έχει καλύτερη τύχη.
Δίαβασα όλη την ιδέα σου και κάποιες "καλημέρες". Μηχανικά αναλογίστηκα την διαφορά του "καλημέρα" στην επαρχία με του "καλημέρα" στην πόλη. Είναι τρομερή η διαφορά. Μιλάμε γράφεις και ολόκληρο κεφάλαιο για αυτό.
Καλημέρα σας
@mafalda: Καλώς ήλθες. Δεν είναι μόνο κρίμα. Είναι τραγικό ... το που φτάσαμε.
@bifteki: Γεια σου και σένα. Αν έχεις χρόνο κάποια στιγμή, γράψε μας κάποιες Καλημέρες της επαρχίας. Θα έχει ενδιαφέρον. Το project αυτό προσπαθεί να ξυπνήσει στους ανθρώπους, αλλά μάλλον είναι πολύ ουτοπικό.
Καλημέρα πόλης:
Για ένα χρόνο κάθε πρωί έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στην δουλειά μου. Ένα πρωινό είδα τον οδηγό να κάθεται στην θέση του περιμένοντας να έρθει η ώρα να ξεκινήσει. Βιαζόμουν να φτάσω στον προορισμό μου όπως σχεδόν όλοι στις πόλεις. Πάω κοντά και τον ρωτάω " Τί ώρα φεύγετε;" με κοιτάει και απαντά "..Καλημέρα..". Ήθελα να πεθάνω από ντροπή!
Στην επαρχία η καλημέρα θεωρείται αυτονόητη. Το περίεργο είναι να μην ειπωθεί. Στην πολή αν αρχίσεις να λες καλημέρα σε όποιον βλέπεις μπροστά σου είσαι απλά τρελός!
Δεν έχω πολύ μεγάλη εμπειρία από επαρχία αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι σε μέρη επαρχιακά αλλάζει η δίαθεσή μου. Νιώθω πιο.. οικογενειακά. ότι ανήκω κάπου. Οι άνθρωποι δεν φοβούνται να σε γνωρίζουν, μπορούν να σου αφιερώσουν λίγο χρόνο. Πιθανόν γιατί δεν τρέχουν πανικόβλητοι όλη μέρα για να προλάβουν την συνεχή "καθυστέρηση" στην δουλειά τους. Όλα κυλάνε πιο ήρεμα όπως θα έπρεπε να κυλάνε. Έχουν διαλέξει να ζουν με ποιότητα ζωής.
Ο κόσμος της πόλης φοβάται περίσσότερο, αγχώνεται περισσότερο, κλείνεται στον εαυτό του. Το να πεις απλά μια καλημέρα δεν είναι αρκετό. Για να έχει κάποιο νόημα για τον άνθρωπο της πόλης θα πρέπει να συνοδεύεται να από κάτι ακόμα, π.χ. μία ερώτηση " Ξέρετε που βρίσκεται η οδός τάδε;". Πρέπει να υπάρχει κάποια ανάγκη για να μπεις στην διαδικασία να πεις ένα ευγενικό καλημέρα. Λες και δεν προλαβαίνεις να νοιαστείς.
Καλημέρα bifteki,
ευχαριστώ για την εμπειρία σου.
Δημοσίευση σχολίου